Skrobia zaliczana jest do grupy wielocukrów. W jej skład wchodzą amyloza i amylopektyna, zbudowane z reszt glukozowych. Jest to jedna z substancji, którą zazwyczaj dostarczamy do organizmu w nadmiarze, gdyż w diecie przeciętnego człowieka stanowi nawet 80% spożywanych węglowodanów.

Skrobia w diecie człowieka

Skrobia jest jedną ze składowych zdrowej i zbalansowanej diety. Powinna stanowić 80-90% całkowitej ilości spożywanych przez człowieka węglowodanów. Skrobia w surowej formie nie jest trawiona przez organizm człowieka, przed spożyciem należy ją więc poddać obróbce termicznej.

Występowanie skrobi

Skrobia jest polisacharydem pochodzenia roślinnego. Spotkać ją można przede wszystkim w ziarnach zbóż i ziemniakach. W zbożach, skrobia jest głównym składnikiem bielma, które jest głównym materiałem zapasowym dla zarodka rośliny. Ziarniaki (bo tak nazywają się nasiona zbóż) wykorzystywane są w przemyśle do produkcji mąki, płatków, kaszy i alkoholu. Do najbardziej popularnych roślin tego gatunku można zaliczyć: żyto, pszenicę, owies, jęczmień, ryż, proso i kukurydzę. Wielkość ziarenek skrobi różni się w zależności od rośliny, największe są w pszenicy i życie, a najmniejsze w ryżu i owsie.

Skrobia w sporcie

Ostatnimi czasy bardzo popularna stała się odmiana skrobi kukurydzianej zwana skrobią woskową (Waxy Maize). Charakteryzuje się ona wysoką zawartością amylopektyny w składzie. Ze względu na swoją budowę, frakcja ta jest dużo lepiej trawiona przez organizm niż amyloza. Dzięki tej właściwości skrobia woskowa jest dużo szybciej trawiona przez organizm niż skrobia kukurydziana. Szczególnie upodobali ją sobie kulturyści i osoby, które ćwiczą siłowo. Stało się tak dzięki temu, że można za jej pomocą w szybki sposób uzupełnić poziom glikogenu po intensywnym wysiłku fizycznym. W dodatku, dzięki wysokiej strawności, krótko zalega w żołądku, przez co nie ma uczucia ociężałości, a układ pokarmowy sprawniej funkcjonuje.

Skrobia wykorzystywana jest także przez sportowców i osoby odchudzające się, w celu redukcji tkanki tłuszczowej. Istnieje pewien rodzaj skrobi zwany skrobią oporną, która działa podobnie do błonnika pokarmowego. Wydłuża ona okres sytości, od momentu zakończenia posiłku do pojawienia się uczucia głodu. Z przeprowadzonych nad nią badań wynika, ze wraz ze spożyciem skrobi opornej zmniejsza się zawartość tkanki tłuszczowej przy stałym deficycie kalorycznym. Badanie zostało przeprowadzone na gryzoniach i wykazało, że efekt redukcji tkanki tłuszczowej pojawił się, gdy gryzonie spożywały więcej niż 8% węglowodanów stanowiących skrobię oporną.

Skrobia oporna zmniejsza gęstość energetyczną posiłku przy zachowaniu wielkości porcji i pomaga na szybsze uzyskanie efektu sytości.

W kolejnych badaniach, tym razem przeprowadzonych na ludziach dowiedziono, że pokarm z dodatkiem skrobi opornej powodował szybsze uczucie sytości i dzięki niemu możliwe było utrzymanie poziomu sytości przez dłuższy okres czasu. Dodatkowo wyszło, że skrobia oporna może wpływać na masę ciała poprzez przyspieszenie procesu przemiany materii i tempa utleniania kwasów tłuszczowych.

Skrobia oporna

Wspomniana wcześniej skrobia oporna to węglowodan odporny na działanie enzymów trawiennych, który w niezmienionej formie przechodzi do jelita grubego. Jest on pożywką do rozwoju bakterii jelitowych i pełni mnóstwo funkcji prozdrowotnych. Skrobia oporna powinna być spożywana codziennie w ilości przynajmniej 20g dziennie. Można ja spotkać m.in. w fasoli, niedojrzałych bananach, otrębach pszennych, ziemniakach i kukurydzy. Obecność skrobi opornej powoduje obniżenie indeksu glikemicznego w produktach żywnościowych, co przekłada się na mniejsze wydzielanie insuliny po spożyciu posiłku. Jest to niezwykle ważne dla osób chorych na cukrzycę i odchudzających się, gdyż mała ilość insuliny we krwi sprzyja wykorzystywaniu tkanki tłuszczowej jako źródła energii. Aby skrobia oporna była w stanie wykazać swoje korzystne działanie na obniżenie poziomu cukru i insuliny we krwi, powinna stanowić co najmniej 14% ogólnej ilości skrobi w posiłku. Dodatkowo wspomaga ona ochronę przed rakiem jelita grubego, wpływa na obniżenie poziomu cholesterolu oraz poprawia wchłanianie składników mineralnych do krwi.